MADIMAK'TA ATEŞE ATILAN İNSANLIK!

Bazı tarihler, takvimde yalnızca bir gün değildir. Bir yas, bir çığlık, bir utançtır. 2 Temmuz 1993, işte böyle bir gündür. Sivas’ta, Madımak Oteli’nde insanlığın üzerine benzin döküldü o gün… Alev alev yanan yalnızca bir bina değildi, düşlerdi, türkülerdi, kitaplar, çocuklar, yarım kalan gülüşlerdi…

33 can… Şiirin, müziğin, tiyatronun, düşüncenin temsilcileri… Pir Sultan’ın izinden yürüyenler, özgürlükten ve kardeşlikten söz edenler, bir araya gelmişti. Ne bir silahları vardı ne bir niyetleri… Onlar sadece fikirleriyle, sazlarıyla, sözcükleriyle oradaydılar. Ama nefret kördü, anlayış susmuştu, vicdan çoktan susturulmuştu.

Kapılar kapatıldı. Camlar kırıldı. İçeridekiler dışarı çıkamasın diye ellerinde benzin bidonlarıyla dolaşanlar vardı. Dışarıda bir kalabalık "yakın!" diye haykırıyordu. İçeride insan vardı… İçeride can vardı… Ve dünya, gözlerini kapattı o gün. Türkiye sustu. Sustuk. Hepimiz bir parçacık öldük o gün, farkında bile olmadan.

Ne yanan sadece oteldi, ne de ölen yalnızca insanlar… O gün orada adalet de öldü. Vicdan, birlikte yaşama umudu, farklılıklarımızla barış içinde var olma ihtimalimiz de cayır cayır yanarak gitti.

33 canın ardından yakılan ağıtlar 32 yıldır dinmedi.Katiller güldü; geride kalanlar her yıl gözyaşlarıyla o anı yeniden yaşadı.

Madımak hâlâ yanıyor. Her 2 Temmuz’da alevler yeniden yükseliyor kalbimizde. Çünkü bu yangın yalnızca fiziksel bir ateş değildi. Bu yangın, insanlığın yoksun bırakıldığı bir ülkede, “ötekileştirilen” herkesin ciğerine çektiği bir köz hala.

Madımak, artık bir müze olmalı. Bir utanç anıtı. Adaletin susmadığı, yüzleşmenin kaçırılmadığı, yaraların inkâr edilmediği bir yer olmalı. Çünkü bir ülke, kendi ayıplarıyla yüzleşmediği sürece iyileşemez.

2 Temmuz sadece bir anma günü değil. Bir hatırlatma… "Bir daha asla!" diyebilmek için, vicdanlarımızın yeniden sınandığı bir gün.

Yalnızca 33 can için değil… Onlarla birlikte kaybettiğimiz tüm insanlık için: Unutmadık. Unutturmayacağız.

Müge Meşe